Opmerking
vooraf: elke gelijkenis met bestaande voorwerpen of personen berust toevallig
op louter toeval.
In het huis
van Marianne heerste hoogspanning, en dat om meer dan één reden. Het was
examentijd en haar kinderen Leander en Anna hadden het niet onder de markt. Zij
moesten echt zwoegen om over de streep te geraken. Maar… de nationale
voetbalploeg van België (koosnaam: Rode Duivels) nam ook deel aan het Europees
kampioenschap in Frankrijk en dat werd in huize Marianne met meer dan gewone
aandacht gevolgd. Er werd dus voortdurend geschipperd tussen voetbal en studie,
erover wakend dat voor geen van beide activiteiten te weinig tijd restte.
Zaterdagmiddag.
Marianne moest dringend nog boodschappen doen. Liefst was zij gewoon thuis
gebleven, puur om te zien of haar twee schatten wel hard genoeg doorwerkten om
dat venijnige examen dat maandag op het menu stond, goed voor te bereiden. Maar
ja, eten moest het gezin toch ook en dus trok mama naar de winkel, vast van
plan om het kort te houden.
Nog was de
deur niet in het slot gevallen, of daar sprong Leander al op: “Hé zus! Wat vind
jij hiervan? Ik de hele namiddag achter mijn boeken zitten: teute! Ik ga lekker
sjotten op het speelplein! Kom je mee?” – “Nu je het zegt”, antwoordde Anna,
“ik heb ook geen zin in m’n boeken. Hoe lang zou mama wegblijven? Een uurtje
hebben we toch wel?” En daar renden de
twee schatten al naar buiten, richting speelplein.
De deur was
nog niet achter hen in het slot gevallen, of daar klonk een krakerige stem: “Gasten,
’t is nu of nooit!” zei Karel Kleerkast, “we hebben het rijk voor ons alleen!
Profiteert ervan!”
“Wat je
zegt!”, repliceerde Ronnie Rolstoel. “Straks verhuizen ze mij naar oma, die nu
in een woonzorgcentrum woont en erop zit te wachten om haar dikke billen op
mijn zitting te kunnen schuiven. Ik wil nog wel even chillen voordat mijn uur
geslagen is en ik voorgoed aan dat oude mens word gekluisterd!”
“Nou moe!”,
kwam Stijn Strijkijzer tussen. “Ik word helemaal heet als ik jullie zo bezig
hoor! Ik kan niet wachten om mee te doen!”
“Maar niet
zonder mij, mooie gasten!” klonk het vanachter de keukendeur. Daar stak Kermit
Keerborstel zijn stoffige kop tevoorschijn. “Als het op zwieren en zwaaien
aankomt, ben ik als de beste!”
En nog voor iemand
tot tien kon tellen, ging de hele bende loos dat het een lieve lust was. Stijn
sprong op Ronnie’s schoot en die racete met hem door de kamer. Hij ramde af en
toe wel een tafelpoot, smeet hier en daar een stoel of bloempot omver, maar dat
kon de pret niet drukken. Ze hadden in geen maanden zo’n pret gemaakt! Karel
sloeg het allemaal gade en klapte met zijn deuren van plezier.
“Auw! Gemene
wegpiraat!” gilde Kermit opeens, “je reed over mijn voeten!”
“Mond houden
jij, Borstelmans! Moet jij niet beter uitkijken waar je danst?”, riep Stijn hem
toe en aaide hem lichtjes over zijn bol. Meteen begon het in de kamer te
stinken naar geschroeid haar.
“Verdomme! Nu
krijg je met mij te doen! Dit laat ik niet over mijn kam gaan!” gilde
Borstelmans, pardon, Keerborstel. En met een rake stoot van zijn steel zwiepte
hij Stijn uit Ronnie Rolkar, zodat hij met veel kabaal tegen Karel Kleerkast
terechtkwam en daar een lelijk gat maakte in de middendeur.
“Wel
godallemachtig!” tierde Karel, “Ben jij nog wel goed bij je verstand? Kijk mij
nou eens! Hoe denk je dat dit gat nog hersteld geraakt? Dit wordt gegarandeerd
een deuramputatie!”
De enige die
er nog onbeschadigd bij stond, was Ronnie Rolstoel. Bij het zien van de ravage
die hij in de kamer had aangericht, was hij opeens erg stil geworden. “Ojee
jongens, dit loopt niet goed af!” zei hij bedrukt. “Laten we liefst allen naar
onze plaatsen terugkeren! Hoor ik daar trouwens niet al gerucht achter de
deur?”
Vliegensvlug
nam iedereen zijn vroegere plaats terug in. Niets te vroeg, want daar stond
inderdaad Marianne al in de kamer: “Jeminee! Wat is HIER aan de hand?” riep zij
uit. “Leander!! Anne!! Waar zitten jullie, sakkerse rotapen!!”
Het antwoord
liet niet lang op zich wachten. Een fluisterstem klonk achter de deur: “Shit
zeg! Ze is er al! Hoe heeft zij ‘em dat zo vlug gelapt?” – “Laten we haar
overbluffen met het goede nieuws!” fluisterde een andere stem terug, “dat maakt
het een stuk moeilijker voor haar om kwaad op ons te zijn!”
Kalm openden
zij de deur en stonden daar oog in oog met hun moeder, met een waanzinnige blik
in haar ogen. “Mama, de Belgen staan 3-0 voor, tegen Ierland!...” probeerde
Leander nog, maar toen zag ook hij hoe de kamer, die zij nochtans netjes hadden
achtergelaten, veranderd was in een onoverzienbare puinhoop. “Hoe… wat…”
stamelde hij. Zus Anna was intussen in tranen uitgebarsten: “Mama! Wij zijn
alleen maar eventjes…”
Maar mama
liet de kinderen niet uitspreken. “Dit is het laatste dat ik nog van dat
voetbalkampioenschap wil gehoord hebben! Vanaf nu wordt er hier enkel nog
gestudeerd, en niet zuinig ook! En als jullie maandag niet door dat examen
geraken, dan ga IK van jullie eens een examen afnemen!” klonk het boos.
Etienne
Eertmans
19 juni 2016
Post
scriptum
Als
uitsmijter nog deze uitspraak van Francis Bacon: “De wijnstok brengt meer
vruchten voort wanneer hij jong is, maar betere wanneer hij oud is”. Take that!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten